[XIUCHEN] 4 In The Morning

XiuChen, za dużo powtórzeń słowa "Jongdae", prezent urodzinowy dla Kook

▲

     Poranki są wolne. Człowiek rozbudza się z okrywającego go płaszcza snu i nie pamięta nawet kim był, co robił i kim się stał podczas tej kilkugodzinnej wędrówki w senne zaświaty.
Nie pamięta siebie sprzed kilku niewinnych chwil. Nie pamięta niczego, ponieważ wszystko tonie w nicości.

-Chciałabym chociaż wiedzieć, kto tam będzie.

-Kilka kumpli, Krystal, Suho i Lay. Wiesz, to bardziej kameralne pożegnanie.

-Ah.

Jongdae przewrócił się na plecy, by lepiej widzieć swój niepowtarzalny zlewający niebo sufit. Ścisnął telefon mocniej w prawej dłoni, aby zrozumieć, co mówił jego przyjaciel, gdyż po drugiej linii roznosiły się też głośne śmiechy.

-Będę. - powiedział unikając zawahania w swoim głosie.

Chciał tam być. Powinien tam być.

-Kris?

-Hm?

-On tam będzie?

-Tak.

-Huh.

Są pewne osoby i miejsca do których nie chciał wracać. Ale to nie miał być powrót. To miało być pożegnanie.

A Pożegnania nie są złe, są dobre. Ludzie mówią, że odchodzimy aby dać początek czemuś nowemu, wspaniałemu. Może mają rację.

▲

     Niebo było usłane szeptem deszczu, lecz barwne kolory odbijały się w jego iluminacji. Tęcza powoli stawała się ostrzejsza, a szepty cichły. Słońce wyłaniało się zza horyzontu nad zatoką, mewy wybudzały się ze snu skrzecząc donośnie, a wiatr wiał delikatnie ze strony morza, gdzie fale próbowały bez skutku wedrzeć się na ziemię niczyją. Jongdae wziął głęboki oddech delektując się tym pamiętnym powietrzem. Chciał je schwytać, zabrać ze sobą w podróż. W podróż, której cel był nieznany. Szedł główną drogą nadmorską, gdzie nie jeździły samochody. Stąpał dostojnie po asfalcie chcąc wyrzucić z głowy wszelkie niepokojące myśli. Ktoś powitał go głośnym “dzień dobry”, a on odpowiedział z uśmiechem. Może nie planował opuszczać tego miejsca, ale to miał właśnie zamiar zrobić za kilka godzin.

Czas, to zabójca.

▲

     Jongdae nigdy nie chciał zostawić przyjaciół, ale odejścia są nieplanowane. One po prostu są. Istnieją z tym wszystkim, co dzieje się wokół. Chłopak wiedział, że świat polega na przemijaniu. Dlatego miał odejść. I był przekonany, że w dniu pożegnania będzie świadomy swojej decyzji.

     Jongdae nie miał konkretnego powodu, aby odejść. Miał za to osobę, posiadał ją. Była blisko niego i zawsze go wspierała. Xiumin był zawsze dla niego.  Dla obydwu chłopców to było dziwne, ponieważ, to co działo się między nimi było tylko „bytem” dla tej drugiej osoby.

Mówią, że tacy ludzie są najgorsi.

▲

-Bogactwo to zło powszechne. Nie rozumiem dlaczego laski lecą tylko na pieniądze. – marudził Jongin, znajomy Jongdae, gdy spotkali się pewnego razu w klubie, który oświetlony był dużym neonowym napisem „Żarcie” i o tyle o ile można było tam dostać tylko dobry alkohol, o tyle w „Żarcie” nie było nic jadalnego. Z tego powodu Jongin też często narzekał. On w sumie zawsze narzekał. Oczywiście mogli chodzić do innej knajpy, ale ta była jedyną, która zawierała jakieś ich wspólne wspomnienia. Tak swoją drogą, były to dość wstydliwe wspomnienia.

-Wiesz, oni sobie nie wybierają tego bogactwa. – odparł Jongdae biorąc dużego łyka z swojej butelki z piwem. – Nie możesz ich obwiniać.

-Ty nie rozumiesz. – burknął jego znajomy – Skoro tego nie wybierają, to mogliby oddać coś nam? Mogliby. My bardziej potrzebujemy pieniędzy niż oni, no jezu. To totalnie nie fair.

Dla Jongina wszystko było nie fair. Nie fair było, że ptaki ćwierkają o wschodzie słońca wybudzając go z głębokiego snu. Nie fair było, że chleb czerstwieje. Nie fair było, że człowiek oddycha. Wszystko było nie fair.

Poznali się właśnie w tym klubie w upalny dzień sierpnia roku 1970. Było wtedy cicho i spokojnie, a o szybę okna obijała się odurzona smrodem papierosów mucha. Jongdae wszedł wtedy do klubu, aby napić się po stracie swojej dziewczyny, a Jongin po prostu za niego zapłacił. Było to najgorętsze lato w historii Korei. Ale nikomu to chyba wtedy nie przeszkadzało.

-Nie fair jest to, że w ogóle żyjesz. Zamknij się już, proszę.

▲

     Jongdae pamiętał wszystkich ludzi i pierwsze spotkania z nimi. Te z Xiuminem zapamiętał chyba najklarowniej ze wszystkich.

     Tym razem była to zima 1972 roku, gdy śnieg zasypał ulicę i nie można było normalnie wyjść z domu, no chyba, że w butach za kolana.
Jongdae siedział na stacji kolejowej i czekał na pociąg do rodzinnego miasteczka, aby na święta odwiedzić rodzinę. Stacja była stara i już podupadała. Nie było gdzie się schować przed mrozem, ponieważ dozorca zabronił wchodzić do głównego budynku z powodu zawalającego się sufitu. Dlatego chłopak siedział na małej, sypiącej się już, drewnianej ławce, palił papierosa i  wtulał się w swoją grubą kurtkę.
Xiumin przyszedł na stację gdzieś między godziną obiadową, a popołudniową , gdzie starsi ludzie przeznaczają swój czas na drzemki. Był ubrany w taką samą grubą kurtkę, rękawiczki, czapkę i szalik. Ta kompozycja sprawiła, że Jongdae widział tylko jego oczy.
Może to właśnie w tych oczach się zakochał?

-Wole? – zapytał nieznajomy, a Jongdae siknął tylko głową rzucając wypalonego papierosa w śnieg.
-Zimno, huh?

-Tak. Mogłoby się ocieplić.

Jongdae się zaśmiał.

-Co? – zapytał nieznajomy.

-Jest zimna, to niemożliwe, aby się ociepliło. To zabawne.

-Dlaczego?

-Bo mówmy czasem z przyzwyczajenia takie rzeczy, że sami tego nie rozumiemy, a potem okazuje się, że wychodzą nam zdania niemożliwe, To naprawdę zabawne.

Zamilkli na krótką chwilę.

-Gdzie pan jedzie? – zapytał Jongdae.

-Do Busan.

-Och, ja też.

-Mogę spytać po co? Chodzi mi o to, że nie każdy w wigilię wsiada do pociągu i jedzie tyle kilometrów. Normalni obywatele teraz siedzą w ciepełku i cieszą się świętami.

-Jadę  do rodziny. Może zbyt późno się za to zabrałem, ale nie widziałem ich od lat. Tęsknię za nimi, ale oni za mną już nie, wie pan? Nie wiem, po co tam jadę. Może liczę, że mi wybaczą.

-Zrobił pan coś, aż tak złego, że mogliby panu nie wybaczyć?

-Zabiłem człowieka.

Minutę później podjechał pociąg.

▲

     Łódki kołysały się lekko na wodzie w tą i z powrotem, jakby prąd i fale idealnie ze sobą współgrały. Stary rybak pracował przy sieci męcząc się z jej odplątaniem. Uśmiechnął się na widok chłopaka, a jego wąs uniósł się figlarnie do góry.
     Jongdae znał go bardzo dobrze, ponieważ każdego lata, gdy przychodził z rodzicami na przystań, ów rybak dawał mu truskawkowego lizaka. Chłopak lubił lizaki, więc z chęcią brał je od nieznajomego. I jednego był pewien. Był pewien, że jego rodzice go znają, ponieważ inaczej nie pozwoliliby mu brać czegokolwiek od obcego człowieka.
Tak właśnie Jongdae wyżył na przekonaniu, że czasem kogoś znamy, ale nie przyznajemy się do tego.

▲

-Ile wieczności musi minąć?

-Ale do czego?

-Nie wiem, tak po prostu.

Jongdae wyciągnął z kieszeni kurtki paczkę papierosów i czekał na odpowiedź.

Cisza dłużyła się w nieskończoność. Słychać było tylko charakterystyczny dźwięk jadącego pociągu. Za oknem rozciągała się szybko migająca panorama miasta, które już za kilka kilometrów miało stać się tylko wspomnieniem.

-Proszę pana, tu nie wolno palić. – ostrzeżenie konduktora nadeszło niespodziewanie, gdzieś pomiędzy uspokajającą ciszą, a dźwiękiem pociągowego gwizdka.

-Och, przepraszam. – wymamrotał i schował papierosy. Wbił swój wzrok w chłopaka siedzącego naprzeciwko. Wydawało się, że on już dawno zapomniał o pytaniu, ale ono wisiało gdzieś między nimi.

-Sądzę, że nie ma znaczenia ile wieczności minie. Ty i ja zawsze będziemy się różnić. Ja jestem ogniem,  a ty lodem. To zrozumiałe. – powiedział w końcu Xiumin oddychając z jakąś niewidoczną ulgą.
-Lód trzeba zastąpić ciepłem.

▲

     Gdy Jongdae kończył szkołę, jeszcze mieszkając w Seulu, zawsze powtarzał, że dzięki dobrym wynikom dostanie się na wymarzone studia. Ten okres, gdy były wystawiane ostatnie oceny i odbywały się zaliczenia był własnie takim początkiem końca.
     Rodzice byli z niego bardzo dumni. Chłopak uczył się niezwykle dobrze. Został nawet wyróżniony stypendium. Nauczyciele bardzo go chwalili. Nigdy nie naśmiewał się z innych, zawsze pomagał, nie przeszkadzał na lekcji. W domu też było podobnie. On po prostu był idealnym dzieckiem.
Ale gdzieś między końcem szkoły, lotniskiem, a pierwszym wypalonym papierosem, Jongdae zrozumiał, że to wszystko to  tylko obraz. Gdy patrzył na swoje zdjęcia z czasów szkoły, nie mógł uwierzyć, że to był naprawdę on. Na tych zdjęciach był jak namalowany i wykreowany przez artystę.

W rzeczywistości chłopak nie poszedł na studia. Znalazł jakąś dorywczą pracę zaraz po tym jak oczyścili go z zarzutów.

▲

-Wiesz, wierzę.

-W co?

-Że nie jesteś jakimś tam bad boyem, czy coś.

-Cóż.

Jongdae uśmiechnął się tylko.

-Nie znam cię.

-Właśnie.

-Ale znam się na ludziach. – Xiumin jakby nagle się ożywił.

-I co w związku z tym?

-To, że jesteś fajny i w ogóle, ale masz jakiś chory mózg.

-Dzięki za szczerość.

-Nie ma za co.

Pociąg dobił do swojego celu za szybko. Chłopcy wysiedli z niego ramię w ramię w kompletnym milczeniu.

-Może się jeszcze kiedyś spotkamy. – wymamrotał Jongdae wkładając papierosa w usta.

-Może.

Może to zawsze duże prawdopodobieństwo.

▲

     Jongdae zabił swoją matkę, gdy miał 19 lat. Zaraz po ukończeniu szkoły. Była noc, cicha i głucha. Wszedł do jej sypialni, gdzie pieprzyła się  z jakimś gościem, którego imienia on sam nie znał. Matka zdradzała ojca. Już od dawna .Tamtej nocy Jongdae miał być na imprezie, w założeniu powinien wrócić rano. Użył noża. Podciął gardło i jej i jemu.

Następnego dnia zabił ojca.

▲

     Spotkali się po raz drugi latem, właśnie w Busan. Jongdae wynajął tam nowy, mały drewniany domek w środku lasu, skąd miał bardzo blisko do morza. Xiumin szedł jedną ze ścieżek prowadzącą z plaży do miasteczka. Miał na sobie biało niebieski marynarski kapelusik. To Jongdae zapamiętał chyba najbardziej.

-Och, cześć. – Xiumin uśmiechnął się do niego szczerze.

-Hej.

-Więc jednak rodzina ci wybaczyła?

-Powiedzmy, a co z tobą?

-Dostałem tu pracę.

-Gratuluję.

-A ty?

-Hm?

-Pracujesz?

-Powiedźmy.

I zamilkli.

▲

     Jongdae odsiedział w więzieniu dwa lata. Nie były to długie dwa lata, wręcz przeciwnie. Przeleciały niesamowicie szybko, co było dla niego samego pewnym zaskoczeniem. W więzieniu nie rozmawiał z nikim, nie wychylał się, nic. Być może to była najlepsza forma przetrwania. Chłopak obrał sobie drogę i według niej działał. Dlatego przeżył. Jedyne z tych gorszych rzeczy, które zapamiętał z więzienia było jedzenie. Smakowało jak wypluta guma do żucia.
     Został zwolniony za kaucją. Opłacił go wujek, biznesmen z korporacji. Gdy siedzieli w samochodzie mężczyzna wcisnął chłopakowi do ręki stos banknotów, kazał się gdzieś wynieść, nie pakować w kłopoty i tyle go Jongdae widział. Ale nie narzekał. Dla niego było to o wiele lepsze niż cokolwiek innego.
Wyjechał do Busan tamtej zimy, aby zapomnieć. Nigdy nie obwiniał się za śmierć rodziców. Nigdy też żaden psycholog z nim o tym nie rozmawiał. Chłopak po prostu żył w taki sposób jaki dla samego siebie preferował najlepszy i to mu wystarczyło. Dla niego samego lepiej być nie mogło.

▲

-Dlaczego chcesz wyjechać, co? Zostawisz mnie i chuj to wszystko. –  Jongin wziął kolejny łyk piwa marszcząc brwi. – Nie rozumiem cię. Przyjechałeś tu po to, aby odreagować tak? Dobrze pamiętam. To powiedź mi po jaką kichę ty znów tam wracasz?

-Nie powiedziałem, że wracam do Seulu. – powiedział Jongdae definitywnie zamyślony.

-Odwala ci i po prostu i  nie wiesz co robić.

-Być może.


Martwa mucha spadła na parapet.

▲

     Spotkali się po raz kolejny wiosną. Jongdae wszedł do kawiarenki i gdy tylko jego wzrok spoczął na znajomej sylwetce uśmiechnął się do siebie samego szczerze. Najszczerzej pod słońcem.

-Co tu robisz? – wybuchnął Xiumin, gdy tylko go zobaczył.

-Miło mnie witasz, nie ma co.

-Huh.

Jongdae usiadł w milczeniu przy stoliku chłopaka. Spojrzeli na siebie, a w oczach Xiu widać było małe iskierki złości.

-Coś się stało?

I tak to wszystko się zaczęło.

     Asymetryczna linia na suficie była tak idealnie równa, jak promienie słońca padające na gołe ciało chłopaka leżącego na podłodze. Jongdae sięgnął po telefon, aby po raz kolejny sprawdzić, czy nie przyszła jakaś nowa wiadomość. Nie oczekiwał na nikogo, ale po prostu tak miał w zwyczaju i lubił te zwyczaje naprawdę bardzo mocno.

Podłoga była gorąca, topiła się podobnie jak asfalt na zewnątrz. To był najgorętszy dzień lata. Ale chłopakowi nie sprawiało to problemów.

Ponieważ Jongdae był bez problematyczny.

Tak o nim przynajmniej myślano.

▲

Dekadencja zbliżała się szybko. I była nieunikniona.

-Chciałbym móc spędzać z tobą więcej chwil, dni i wieczności.

-To trochę trudne, wiesz?

-Dlaczego?

-Ja zbijam ludzi.

-Ale ja o tym wiem.

-No właśnie.

-Co masz na myśli?

-Sokoro wiesz, tym bardziej powinieneś uciekać, nieprawdaż?

-Nie jesteś złym człowiekiem.

-Tylko ty tak myślisz, wybacz.

-Nawet jeśli tylko ja, to co? Masz z tym problem? Wolisz, żeby cały świat ci wybaczył i widział cię jako dobrego człowieka, czy wolisz żebym to ja widział cię jako dobro?

-Ty, to zawsze będziesz Ty.


     Papieros spadł na brudną, kafelkową podłogę. Jongdae siedział na swoim łóżku w milczeniu, szukając ekstazy w nikotynie, letnim wietrze i śpiewie ptaków, który mieszał się z krzykami dzieci.
To wszystko było takie realne, takie namacalne. A jednak inne. Świat był inny.


     Zaczęli chodzić razem na imprezy, spotkania, wypady do klubów. Wszystko było szalone, nieodpowiednie. Wszystko było tak bardzo zagmatwane. Pieprzyli się po każdej imprezie w męskich ubikacjach, pijani albo naćpani. Ich życie razem było pełne ryzyka i krzyczenia o wartościach, które nigdy nie miały być zauważone. Ale tak im było dobrze.

▲

-Dlaczego ją zabiłeś?

-Matkę? – Jongdae spojrzał na Xiu, który leżał zakopany w białej pościeli w jego łóżku. Promienie słoneczne przedzierały się przez jego jasne włosy, a chłopak po raz kolejny musiał przyznać, że jego kochanek jest naprawdę piękny.

-Tak, matkę.

-Zasługiwała na to.

-Ale ona nic nie zrobiła. Przecież to, że zdradzała twojego ojca było tylko i wyłącznie jej interesem.

-Nie chodziło o zdradę. – Jongdae sięgnął po paczkę papierosów leżącą na stoliku nocnym.

-Więc o co?

-Chciałem zemścić się na jej kochanku. – wyciągnął jednego papierosa i zapalił uwalniając biały dym.

-Za to, że pieprzył twoją matkę?

-Coś w  tym stylu.

-To bez sensu.

-Czemu? Dla mnie to ma sens. Gdybyś widział jego oczy, gdy patrzał jak podcinam jej gardło. Bał się, bał się naprawdę bardzo mocno, a ja się śmiałem. To było piękne, gdy kazałem patrzeć  mu na jej śmierć.

-Jakie to było uczucie?

-Idealne. – wyszeptał chłopak. – Tak,  idealne uczucie.

▲

     Poranki stały się szybkie. Przestały być wolne. Mając obok siebie kogoś, poranki są błogosławieństwem.
Dla Jongdae dni mijały szybko, życie było jak karuzela, ale potem nastąpił moment, kiedy to wszystko się skończyło. Coś go zatrzymało. Wytrzeźwiał, gdy zorientował się, że stracił Xiumina.

     Tamtej nocy, po kilku miesiącach związku, gdy chłopak zrozumiał, że to się skoczyło, zabił pewną osobę.
Czwartą na swojej liście.

▲

     Dni, tygodnie, miesiące mijały wolno. Poranki znów stały się nudne, wolne i samotne. Jak za dawnych czasów.

     Jongdae miał w przedszkolu pewnego kolegę, który w jego pamięci pozostał kolegą bez imienia. To było przykre, ponieważ wspomnienia bez imion są jakieś takie puste i chłopak też to odczuwał, gdy leżał na trawie w parku i myślał o swojej przeszłości. Nie była jakoś szczególnie wspaniała, to prawda. Ale był przecież okres, gdy Jongdae był idealnym dzieckiem, a idealne dzieci zawsze są wspaniałe. Kolega Jongdae z czasów przedszkola zawsze powtarzał mu, że ma pamiętać o śmierci. I było to zabawne, ponieważ oboje mieli po kilka lat. Ale jak widać w przeszłości chłopaka te słowa weszły mu w nawyk i już na zawsze pamiętał o śmierci. Można by nawet stwierdzić, że dosłownie o niej pamiętał i nie miał zamiaru zapomnieć.

▲

    Zapinał guziki białej koszuli, patrząc na swoje jasne odbicie w lustrze. Wyglądał jakoś inaczej. Był zmęczony, włosy utraciły swój blask, skóra stała się blada i sucha, a oczy mniej błyszczały, serce zaś stało się puste.

Miał iść się z nimi wszystkimi  pożegnać. To miał być ten dzień.

Jongdae nie planował tego odejścia. Chciał po prostu spokoju i jakiegoś normalnego życia. Ale o dziwno, te najprostsze w pojęciu rzeczy stały się celami niemożliwymi do osiągnięcia.

▲

   Impreza pożegnalna miała odbyć się w białym domu Krisa, kolegi Jongdae. Chłopak dojechał na miejsce przed czasem. Zaparkował swoim starym samochodem z tyłu domu i odetchnął głęboko, gdy Kris wyszedł mu na przywitanie.

-Już myślałem, że się nie zjawisz.

-I tak jestem przed czasem.

Roześmiali się, idąc w stronę domu.

▲

     Godzinę później wszyscy już tam byli. Kilkoro jego znajomych, w tym Jongin, kilka koleżanek i on. Wyglądał normalnie. Ubrany w koszulę w kratkę. W przefarbowanych na ciemno włosach, które sterczały na wszystkie możliwe strony. Był idealny, stworzony tylko dla niego. Jongdae tamtej nocy podjął pewną ważną decyzję. Podjął ją w osamotnieniu. Decyzję, która miała odbić pewne piętno na jego przyszłych wydarzeniach.

Goście zostali na noc.

A ranek przyszedł powoli i nudno jak zawsze.

 Poranki są wolne.

▲

     Tamtego dramatycznego poranka w ostatnich dniach lata słońce było rozżarzoną tarczą na jasnym niebie i świeciło w przednią szybę samochodu prowadzonego przez Jongdae. Chłopak w ustach miał papierosa, który jarzył się na czerwono. Z samochodowego radia sączyła się jakaś stara piosenka z lat 60- dziesiątych, a mucha, która wleciała przypadkiem, teraz tłukła się o szybę powoli zdychając. W tym obrazie wszystko było tak normalne, tak idealne. Gdyby nie ciało martwego kochanka, które znajdowało się w bagażniku.

▲

A/N: Troszkę spóźniony, ale Wszystkiego Najlepszego Kook! Mam nadzieję, że Ci się podobało. Kocham Cię. ♥ 

Wiem, że niektórzy czekają na rozdział na "Seoul 1950", ale nie umiem go jakoś napisać. Sądzę, że będzie za dwa tygodnie. 

Co do tego XiuChena... Na początku to miał być fluff i nie mam pojęcia jakim cudem stało się z tego TO (inaczej tego czegoś nie można nazwać x"D) Taki angst, ugh. ;-; Pierwszy raz napisałam coś, co nie jest HunHanem. Brawa dla mnie. Jak widać to ff powinno Was troszkę zmusić do myślenia, bo to właśnie miałam w zamyśle. I liczę na wasze jakieś , bo chcę wiedzieć jak odebraliście tego shota.